Milliyet gazetesi yazarı Mehmet Tez vapurdaki canlı müzikten şikayetçi olmuş. Hele yazısını okurken Guantanamo'dan girip Noriega'dan, Metallica'dan girip İdil Biret'ten, denizin ortasındaki çaresizliğinden girip faşizmden çıktığını okuyunca gözlerime inanamadım. Rahatsızlığını ve şikayet etmekteki haklılığını böylesine garip temeller üzerine oturtması inanılmaz.
Ne yalan söyleyeyim insan üzülüyor, önemli bir ulusal mecrada müzik yazan birikimi ve deneyimi nedeniyle değerli olması umulan birisinden, "Vapurda kafamı dinlemek istiyorum", "Vapurda telefonla konuşamıyorum", "Müzik, tercih değilse işkencedir" gibi veryansınlar duyunca... Bir de üstüne çözüm önerisi sunmayınca üzüntü acıya dönüşüyor. Ah bir de bu yazıyı beğenip paylaşan müzisyen arkadaşlar yok mu, görünce insan hepten kahroluyor...
Ha ben de rahatsız olmuyor muyum?
Kimi zaman, evet oluyorum.
Hele amfiyle dolaşanlar ciddi rahatsız ediyorlar ama hayatlarını kazanmak için kendilerini ifade edecek alanları hızla azalan her fırsatta ilk sesi kısılan, konseri iptal edilen müzisyenler için bir zahmet yarım saat katlanın yahu. Yarım saat telefonla konuşmayıverin...
Ha çözüm üretelim derseniz. Nasıl metrolarda köşeler kiralanıyor sırayla, belki seferler ve vapurlar her seferinde tek müzisyen ya da grup çalacak şekilde organize edilebilir. Amfi kullanmadan tek salonda akustik performansa izin verilebilir vesaire...
Ulusal bir mecrada köşesi olan insandan konuya çözüm noktasında katkı sağlamasını beklemeye hakkım vardır herhalde diye düşünüyorum. Bu gibi yazıları gerekçe olarak kullanmaya pek hazır bir zihniyet tarafından yönetilmekteyken, ilk fırsatta kapalı devre propaganda yayınlarıyla başbaşa kalmamız işten bile değilken daha sorumlu davranmak gerekmez mi?
Sokakta, vapurda, heryerde sanata özgürlük!
Sevgilerimle.
fotoğraf: http://pixelozoid.ro/wp-content/uploads/2015/03/music-is-everywhere-james-gonzalez.jpg